ارتباط انسان با خدا مهم ترین رابطه از دیدگاه سعدی است - مجله رویای کره ای

در این نشست مریم زیبایی نژاد، استاد دانشگاه و پژوهشگر، پیرامون سبک زندگی سعدی سخنرانی کرد و گفت: سبک زندگی شیوه ای است ثابت که فرد اهداف خود را از آن طریق دنبال می نماید و موقعیت خود را در جامعه برای دیگران بدان وسیله آشکار می نماید؛ به بیان دیگر سبک زندگی مبین بخشی از فرهنگ است که با مبانی دیگر همچون هویت فردی و اجتماعی در تعامل است.

این استاد دانشگاه در ادامه با تبیین ویژگی های کمک رسان سبک زندگی در کارنمودهای فردی و اجتماعی افراد در سطوح مختلف جامعه همچون تفکر پیرامون چیستی زندگی، بازآموزی مفاهیم و مبانی هستی، اداره و کنترل شرایط زندگی و... به تبیین سبک زندگی در دیدگاه سعدی پرداخت و گفت: سعدی سبک زندگی را براساس چهار رابطه تعریف می نماید؛ رابطه انسان با خدا، رابطه انسان با خود، رابطه انسان با خلق و رابطه انسان با طبیعت.

وی رابطه انسان با خدا را مهم ترین رابطه از دیدگاه سعدی برشمرد و شناخت خود را منوط به شناخت خود حقیقی و خود مجازی برشمرد و حاصل این ارتباط را احسان، ایثار، ادب و دوستی دانست.

زیبایی نژاد ضمن پرداختن به برخی از حکایات و اشعار سعدی در رابطه با موضوع ارتباط با خود گفت: ارتباط با خود در واقع بازگشت به خود حقیقی انسان است چنان که سعدی می گوید: چه نیکوزده است این مثل برهمن/ بود حرمت هرکس از خویشتن؛ بنابر باور سعدی، دشواری های زندگی منجر به درک و بینش غنی تری از هستی برای انسان می گردد از این رو سعدی آشکارا ما را به توجه به نفس فرا می خواند و چنان که می گوید: تن آدمی شریف است به جان آدمیت/ نه همین لباس زیباست نشان آدمیت؛ قناعت پیشگی، رعایت تعادل، اخلاص در عمل و غنیمت شمردن دم از نمادهای این امر است.

این پژوهشگر در ادامه اضافه کرد: ارتباط با زیردستان، شیوه نصیحت گویی، تناسب هم نشین، ارتباط با خانواده، چگونگی تربیت فرزندان، شیوه رویارویی با دوستان و دشمنان از نمودهای آشکار ارتباط با خلق است که سعدی بدان پرداخته است.

وی هم چنین در مورد ارتباط با طبیعت به دلباختگی سعدی به عناصر گوناگون در طبیعت و احترام به آنان اشاره نمود و گفت که سعدی منظور خویش را در جای جای آثارش با یادکرد طبیعت به خوانندگان تفهیم نموده است. چنان که می سراید: کوه و دریا و درختان همه در تسبیحند/ نه همه مستمعی فهم کند این اسرار/ خبرت هست که مرغان سحر می گویند/ آخر ای خفته، سر از خواب جهالت بردار!