رشد جمعیت پنگوئن ها در میدان های مین فالکلندز، آمریکا - مجله رویای کره ای

متاسفانه پنگوئن ها مقدار زیادی چربی زیر پوست خود دارند و صیادان نهنگ نیز می دانستند که چربی قابل اشتعال بوده و جایگزین بسیار خوبی برای چوب است. از آنجایی که پنگوئن ها ذاتا موجوداتی سر به زیر هستند و نیز نمی توانند پرواز نمایند، به سادگی می توان آنها را به دام انداخت. به همین دلیل وقتی که آتش صیادان کم سو می شد، چند پنگوئن را گرفته و به آتش می انداختند. تا انتهای زمانی که تجارت روغن نهنگ رو به خاموشی رفت، میلیون ها پنگوئن در آتش سوختند. 300 سال قبل، پیش از ورود اروپاییان به این منطقه، جزایر فالکلندز دارای بیش از 10 میلیون پنگوئن بود. این میزان تا 95٪ کاهش یافت. سپس حمله آرژانتین به این مکان رخ داد.

آرژانتینی ها جزایر خود را می خواستند و برای جلوگیری از ادعای مجدد بریتانیایی ها، بیش از 20 هزار مین در سرتاسر سواحل و چراگاه های نزدیک شهر کار گذاشتند. بعد از اینکه جنگ تمام شد، دولت بریتانیا درصدد پاکسازی میدان های مین برآمد اما این کار، بسیار خطرناک و سخت بود. در عوض، تصمیم گرفتند که مناطق مین گذاری شده را با فنس حصارکشی نموده و با نصب تابلوهای هشدار دهنده در این نواحی، مردم را از نزدیک شدن به این مناطق دور بدارند. از وقتی که انسان ها پا به این مکان نمی گذارند، اینجا تبدیل به محلی امن برای پنگوئن ها شده است. این موجودات به قدری سبک هستند که به راحتی بدون فعال کردن مین ها در میدان های مین راه می فرایند، بازی می نمایند، آشیانه می سازند و دنبال جفت می گردند. طی 30 سال گذشته، تعداد پنگوئن ها افزایش یافته است. امروز، جزایر فالکلند، خانه بیش از یک میلیون پنگوئن است. این مکان ثابت نموده که می تواند برای اکوتوریسم یا طبیعت گردی بسیار مفید واقع گردد که نتیجه اش کوشش دولت برای حفظ و ماندن شرایط مین ها به همین صورت فعلی است.