آبی متمایل به خاکستری - مجله رویای کره ای

به گزارش گروه رسانه های خبرنگاران، مادرید، دهلی نو، اسلام آباد، پکن و لندن فقط تعدادی از کلان شهرهای جهان هستند که سال هاست در هاله ای از هوای آلوده پوشانده شده اند. هر کدام از این شهرها طی دهه های اخیر سعی کرده اند با وضع قوانینی شرایط را برای زیست شهروندان شان آسان تر کنند، مثلا مسوولان شهر دهلی با هدف پایین آوردن سطح آلودگی، طرح سهمیه بندی اتومبیل را وضع کرده اند؛ چیزی شبیه به همان طرح زوج و فرد خودمان که در تهران اجرا می کردیم؛ اما دهلی آخرین شهری است که سعی در یافتن راه هایی برای مقابله با آلاینده ها داشته است. در ادامه این گزارش سه کلان شهر مهم در جهان را که از آلودگی هوا رنج می برند، بررسی می کنیم؛ اینکه چرا هوایشان آلوده شده و مسوولان شهری آنها از چه راه هایی برای کاهش این آلودگی استفاده می کنند.

لندن، گمگشته در مه دود

در قرن نوزدهم میلادی بود که لندن، پایتخت انگلستان در میان انبوهی از دود پنهان شد؛ دقیقا زمانی که مردم زغال سنگ را در خانه های خود می سوزاندند تا زمستان را سپری کنند و صنایع سنگین در مرکز این شهر مواد شیمیایی را در هوای آزاد پمپاژ می کردند. همین رفتار ناشیانه سبب شد دی اکسید گوگرد بیشتری در هوا آزاد شود و این در حالی بود که نیروگاه های زغال سنگ درون شهری نیز به هوای مه آلود اضافه شدند. در یکی از همین روزهای سرد بود که وارونگی هوا در لندن سبب شد که هوای سرد زیر لایه ای از هوای گرم به دام بیفتد. این دود باعث کاهش دید تا چند متر شد و طی چهار روز گفته می شود بیش از 10 هزار نفر کشته شدند. حالا نزدیک به دو قرن است که از آن اتفاق می گذرد و هنوز لندن با آلودگی هوا دست و پنجه نرم می کند.

راه حل چه بود؟

در سال 1956، بریتانیا قانون هوای پاک را تصویب کرد. اجرای این قانون میزان دود صنعتی و خانگی را تنظیم می کرد، همچنین دولت یارانه هایی را به خانوارها پرداخت کرد تا به جای زغال سنگ از سوخت های تمیز استفاده کنند. این عمل تا سال 1968 تمدید شد و کیفیت هوای لندن در دهه های بعد به طور قابل ملاحظه ای بهبود پیدا کرد.

هوای این روزهای لندن

این روزها باز آلودگی هوا در لندن در حد خطرناک است. این شهر اخیراً یک منطقه فوق العاده پاک را معرفی کرده است که رانندگان وسایل نقلیه آلوده تر را مجبور می کند تا فقط در آن محل ها تردد کنند. شهرداری شهر لندن در ماه اکتبر سال جاری گفت که آلودگی هوا طی 6 ماه از زمان اجرای این اقدام، یک سوم کاهش یافته است اما پایتخت انگلیس هنوز بالاترین سطح آلودگی را در اروپا دارد و دی اکسید نیتروژن همچنان به عنوان بزرگترین نگرانی آن ها باقی مانده است. با این حال محققان از سال ها پیش بر این باور ند که مردم لندن به دلیل آلاینده های موجود در هوا دچار مرگ زودرس می شوند.

پکن و بازدهی برنامه ای بلندمدت

صنعتی شدن سریع چین باعث افزایش چشمگیر آلودگی هوا به خصوص در کلان شهرهای این کشور شد. نیروگاه های سوخت زغال سنگ و رونق مالکیت خودرو از دهه 1980 به بعد، هوای پکن را با مواد شیمیایی خطرناک پر کرد. در سال 2014، گزارشی از آکادمی علوم اجتماعی شانگهای منتشر شد که در آن نوشته شده بود: این شهر به دلیل آلودگی تقریباً برای انسان ها غیرقابل سکونت شده است.

راه حل چه بود؟

چین در سال های اخیر سعی کرد تا این آلودگی را با وضع قوانین تشویقی و تنبیهی کنترل کند. گزارش سازمان ملل در سال جاری نشان می دهد که فقط طی چهار سال، بین سال های 2013 تا 2017، سطح ذرات ریز در شهر پکن 35 درصد کاهش یافته است. در این گزارش آمده است: هیچ شهر دیگری روی کره زمین در این بازه زمانی به این اندازه آلودگی خود را کاهش نداده است. البته آن ها می گویند این به دلیل اقدامات اجرا شده در طول دو دهه اخیر است، یعنی از سال 1998 تا 2018. از آن زمان، دولت چین استانداردهای هوای پاک را وضع و یک سیستم پیشرفته نظارت بر کیفیت هوا ایجاد کرده است. همچنین حمل و نقل عمومی بیشتری را ایجاد کرد که سبب بهتر شدن هوای پکن شد.

هوای این روزهای پکن

پکن کاملاً مشکل خود را برطرف نکرده و این شهر هنوز با آلاینده ها مبارزه می کند. رفت وآمد شهروندان با ماسک صورت برای محافظت در برابر هوای آلوده انجام می شود و بسکمک از شهرها در سراسر چین هنوز هم با سطح آلایندگی بسیار بالاتر از استانداردهای پیشنهادی بین المللی روزگار خود را سپری می کنند. با این حال پکن توانسته نسبت به دو دهه اخیر شرایط آب وهوای خود را تا حد زیادی بهبود بخشد. داده های سازمان ملل اهمیت کاهش تولید گازهای گلخانه ای توسط وسایل نقلیه را نشان می دهد؛ همچنین مشوق های دولت برای مشاغل خصوصی ، شفافیت داده ها و متنوع سازی اقتصاد به دور از صنایع سنگین را برای کاهش موفقیت آمیز سطح آلودگی معرفی کرده اند.

مکزیکوسیتی، گرفتار در دره دود

پایتخت مکزیک در دهه 1970 و 1980 به خاطر هوای نامطبوع در جهان بدنام بود. تنفس معمولی در هوای این شهر معادل کشیدن ده ها نخ سیگار در روز بود. ده ها میلیون نفر از ساکنان آن که در صدها هزار اتومبیل در سراسر شهر بزرگ رانندگی می کنند، سطح آلاینده ها را در آسمان بالا می برند. موقعیت این شهر در دره ای با ارتفاع زیاد قرار گرفته است؛ بدین معنا که هوای آلوده اغلب در رشته کوه های این دره به دام می افتد. در سال 1992، سازمان ملل به آن لقب آلوده ترین شهر روی زمین را داد.

راه حل چه بود؟

در سال 1989 این شهر برای اولین بار در جهان محدودیت هایی را برای استفاده از خودروها اعمال کرد و بسته به تعداد پلاک های آن ها، از دوشنبه تا جمعه، تعداد خودروهای موجود در جاده های شهری را 20 درصد کاهش داد. این موضوع بلافاصله به کاهش آلاینده ها کمک کرد. این امر پس از گسترش وسایل حمل و نقل عمومی اجرا شده و استانداردهای سخت تر برای انتشار گازهای گلخانه ای نیز اعمال شده اند. همه اینها به بهبود کیفیت هوای مکزیکوسیتی در سال های بعد کمک کرد.

هوای این روزهای مکزیکوسیتی

مطالعات نشان می دهد که برخی افراد محلی برنامه نه به آلودگی هوا را نادیده می گیرند یا برای اطمینان از اینکه هر روز می توانند رانندگی کنند، ماشین های دومی را خریداری می کنند. جمعیت مکزیکوسیتی در حال رشد و گسترش است و سفرهای طولانی تر شهری و بین شهری با اتومبیل ها بیشتر شده است و کسانی که رانندگی نمی کنند برای سفر از اتوبوس های قدیمی تر و ناسازگار با محیط زیست استفاده می کنند. در ماه می سال جاری، مسوولان شهری مکزیکوسیتی به سازمان بهداشت جهانی گفتند که سطح ذرات آلوده هوا در شهر به 6 برابر میانگین توصیه شده جهانی رسیده است.

با تهران خودمان چه کنیم؟

تجربه مکزیکوسیتی نشان داد که راه حل آسانی برای مقابله با آلودگی هوا وجود ندارد و هرچند دولت ها قوانین تشویقی و تنبیهی وضع کنند، باز هم این مردم هستند که باید برای بهبود شرایط هوا تلاش کرده و به آن اهمیت دهند. خروج کارخانه ها و صنایع از شهرها، کاهش تردد خودروها، خروج خودروهای فرسوده از ناوگان های شهری و گسترش حمل ونقل شهری راه های اثبات شده ای هستند که می توان با آن ها آلودگی هوا را کم کرد؛ اما اینکه هر کدام از این موارد در تهران تا چه اندازه رعایت شود، احتمالا مسوولان شهرداری باید توضیح دهند.

منبع : صبح نو

بازگشت به صفحه رسانه ها