ردپای ایرانیان در فرهنگ ژاپن باستان - مجله رویای کره ای

از وبسایت ویکی پدیا دیدن نمایید.

دوره نارا، تاریخ ژاپن را در قرن هشتم، از سال 710 تا 794 میلادی دربر می گیرد. دلیل نامگذاری این دوره، درحقیقت پایتخت و مرکز حکومت قرار دریافت شهر نارا در این دوره از تاریخ ژاپن بود. در دوره نارا، ژاپن که در دوران قدرت خود به سر می برد، سعی کرد تا با کشورهایی همچون چین و کره روابط محبت آمیز ای برقرار کند تا از این طریق، راه ورود تمدن آنها به خاک ژاپن گشوده شود. وجود راه ابریشم هم ارتباط بین ایران و ژاپن را آسان تر می کرد. ژاپن در مجسمه سازی های این دوره هم تلاش می کرد تا از هنر ایرانی الگو بگیرد.

کتاب شوکون یهون گی، در سال 797 میلادی (حدود سال 179 خورشیدی) نگارش شده و به وقایع تاریخی و سیاسی دوران نارا می پردازد. این کتاب درباره هیئتی نوشته که دربار ژاپن در سال 736 به کشور چین اعزام کرد. این هیئت در بازگشت خود، دو فرد چینی و یک پارسی تبار را همراه خود به ژاپن آورد که با هم در دربار امپراطور شومو حاضر شدند.

شباهت برخی بناها و عمارات ساخته شده در این دوران با آثار ساخته شده در همان دوره ایرانیان، احتمال ارتباط محبت آمیز بین تمدن ایرانی و تمدن ژاپنی را تقویت می کند.

اما از کجا این فرضیه قوت بیشتری گرفت؟

در کاوش هایی که در سال 1966 درون کاخ هیجو -قصری باستانی در جنوب شرقی شهر نارا- انجام شد، قطعه ای چوبی متعلق به سال 765میلادی کشف شد که بخش مهمی از اطلاعات آن با چشم غیرمسلح قابل خواندن نبود. اما امروزه با فناوری های جدید امکان کشف نگاره های آن فراهم شده است.

بر روی این لوح چوب، اطلاعات سازمانی مربوط به یکی از مسئولان دانشکده تربیت کارگزاران دولتی نارا ثبت شده بود که به گفته مدیر تحقیقات پژوهشگاه میراث فرهنگی نارا، احتمالاً این شخص از اساتید دانشکده بوده است. نام این شخص، تاریخ ثبت و اطلاعات بخش ابتدایی لوح دستخوش گذر زمان شده و قابل خواندن نبود. تا اینکه در سال 2016، فناوری مادون قرمز جدید به کمک پژوهشگران آمد تا راز این لوح چوبی را پس از 50 سال کشف کنند.

آنطور که در زیر قدرت تکنولوژی روز دیده می شود، نام درج شده بر روی لوح، هاشیی-نوکیومیچی است. هاشی نامی است که چینی ها، ایرانیان را با آن می خواندند و ژاپنی ها نیز از این واژه و واژه های مشابه آن برای خواندن ایرانیان استفاده می کردند. مدیر تحقیقات پژوهشگاه میراث فرهنگی نارا معتقد است که ایرانیان نقش آموزش فرهنگ و علوم جدید را به ژاپنی برعهده داشتند و احتمالاً فردی که نام آن بر روی این لوح چوب آمده، با توجه به مهارت و تخصص ایرانیان در علم ریاضی، مسئول آموزش ریاضیات به ژاپنی ها هم بوده است.

حالا احتمال بیشتری می رود که استاد دانشکده تربیت کارگزاران دولتی، فردی ایرانی بوده باشد، اما معین نیست او خود در ایران متولد شده، یا اجداد او ایرانی تبار بوده اند یا دلیل دیگری برای پارسی خطاب کردن او وجود داشته است. کیومیچی که در ادامه نام او قرار گرفته است نیز ممکن است صرفاً اسمی ژاپنی بوده باشد و یا تغییر یافته از نامی ایرانی مانند کیومرث.

اما آنچه معین است، این سند فرضیه حضور ایرانیان در فرهنگ و تمدن نوین ژاپنی ها را به یقین نزدیک می کند و نقطه عطفی در مطالعه تاریخ روابط ایران و ژاپن به شمار می رود. همانطور که روزنامه یومیوری شیمبون، سابقه همکاری ایران و ژاپن را به قرن هفتم میلادی ارجاع می دهد اما براین باور است که شاید یافته های جدید قدمت همکاری و اشتغال ایرانیان در ژاپن را به پیش از این تاریخ نیز برساند.