ریچموند، ناشناخته ترین تئاتر انگلیس - مجله رویای کره ای

خب باید روراست باشیم، سالن تئاتر ریچموند از نظر راحتی هیچ وقت نمی تواند همچون تئاترهای تازه ساخت و مدرن کنونی باشد. ظرفیت این سالن 400 نفر است و تماشاچیان خودشان را به زحمت کنار هم جای می دهد. عملا مفهوم صندلی در این تئاتر نقض می گردد. به جای صندلی، نیمکت های چوب بلوطی رنگ قرار گرفته است. محله ای که این سالن تئاتر در آن قرار گرفته، یکی از معمولی ترین منطقه ها یورکشایر انگستان است. زمانی که سالن ساخته شد، هیچ وقت انتظار جمعیت زیادی را نداشت و خبری از سالن غذاخوری، نوشیدنی ها و حتی شماره صندلی (نیمکت) وجود ندارد. در گذشته بیشتر اوقات چند نفری که برای تماشای تئاتر به این مجموعه می آمدند، برای برطرف خستگی روی نیمکت ها دراز می کشیدند.

روشنایی فضای تئاتر با شمع تامین می شد و بوی سوختگی چربی گوسفندی با بوی سربازانی که از شهر کتریک گریسون (شهری در شمال انگلیس و مرکز نظامی) یا نجیب زادگانی که خودشان را غرق در عطر نموده بودند، ترکیب می شد.

امروزه با آغاز قرن بیست و یکم، مخاطبان بیشتری در سالن های تئاتر حضور پیدا می نمایند که اغلب این جمعیت بیشتر از 200 نفر است؛ علاوه بر این همه این افراد دوست دارند از امکانات موجود همچون خوراکی و نوشیدنی حتی گالری های موجود در اطراف تئاتر استفاده نمایند. دیگر احتیاجی ندارند که ساعت ها قبل برای گرفتن جا، کیف خودشان را روی صندلی وسط سالن قرار دهند. کافی است با اینترنت صندلی خودشان را رزرو نمایند.

این تئاتر در سال 1788 به دست مدیر و بازیگر 26 ساله، ساموئل بوتلر (Samuel Butler) و همسر 46 ساله اش، تریفوسا (Tryphosa) ساخته شد. تئاتر هم زمان با تصویب قانون نظارت مقامات محلی بر سالن های تئاتر در انگلیس آغاز به کار کرد. گفتنی است که این سالن یکی از چندین سالنی بود که بوتلر آن را ساخت و هدفش از ساخت سالن های متعدد، برگزاری تئاترهای دوره گردی بود.

برای تمایز تئاتر ریچموند مورد بحث ما در یورکشایر با تئاتر ریچموند در شهر شمالی سوری (Surrey) انگلیس، آن را نام اختصاصی جورجین (Georgian) خطاب می کنیم. تئاتر ریچموند در شمال انگلیس، روی دیگر سالن تئاتر است، تئاتری مجلل!

مدت زیادی از ساخت این سالن نمایش گذشته است و در طول این مدت، گردشگران زیادی از این مکان بازدید نموده اند. گردشگرانی که پای به این تئاتر قدیمی گذاشته اند، هر کدام اثری از خود به جای گذاشته اند، از جمله نخ های بادکنک های تولد که از گوشه های صحنه آویزان هستند یا غذای به جای مانده سگ هایشان که گوشه کنار سالن ریخته شده است.

پنجره کوچکی در کف سالن وجود دارد که تعمیرکاران بیچاره صحنه تئاتر از آن به عنوان راهی برای رسیدن به محلی از صحنه که در آن احتیاج به تعمیرات وجود داشت، استفاده می کردند. کل صدای تعمیرات در میان داستان اصلی شنیده می شد و چاره ای به غیر از این هم نبود. گاهی صحنه های چوبی دچار شکستگی می شدند که کارگران وظیفه داشتند در حین اجرا آن ها را با عبور از داخل سوراخ ها تعمیر نمایند. سن این تئاتر به میزان سالن کنفرانس بزرگ است؛ بعلاوه جلو سن، محلی برای اجرای کنسرت وجود دارد که امروزه به کف متحرک مجهز شده اند. تماشاچیان به میزان کافی به سن نزدیک هستند و می توانند صدای بازیگران را به وضوح بشنوند.

پشت صحنه و اتاق پوشیدن لباس و آماده سازی برای ورود به صحنه حدود 0.74 مترمربع است. اتاق کناری هم وجود دارد که در مواقع ضروری تبدیل به هتل، اتاق کودک و اصطبل برای اسب نمایش، می شد. اسب ها برای جابجایی وسایل نمایش بین سالن های مختلف هم استفاده می شدند. اغلب بازیگران در آن موقع هر روز حدود 64 کیلومتر راه می رفتند و احتیاج به جایی برای استراحت داشتند.

تنها چیزی که در این سالن تئاتر به جای مانده است، ساختمان موزه مانندی است که به همت علاقه مندان به تئاتر حفظ شده است. از جمله وسایلی که در این موزه نگهداری می شوند، یک صحنه جنگل در سال 1828 کشیده شده روی بوم، بلیت آن روزهای تئاتر و لباس بعضی از بازیگران است.

یکی از دریچه های موجود در پشت صحنه به منظور ایجاد صدای غول چراغ جادو ساخته شده است. صدایی مهیب که کل سالن را دربر می گرفت. در سال 1780 این نمایش در مقابل شهردار ریچموند برگزار گردید که استقبال فراوانی از آن صورت گرفت.