واکنش بچه ها به تجربه دندانپزشکی

به گزارش مجله رویای کره ای، ترس، یکی از اولین احساساتی است که پس از تولد کسب می شود. گرچه نوزاد نسبت به عوامل تحریکی که ترس را به وجود می آورند ناآگاه است، اما همچنان که رشد می کند و ظرفیت مغزی اش افزایش می یابد از این تحریکات آگاه شده و می تواند آن را به صورت مجزا تشخیص دهد. برخلاف عقیده عموم ، ترس ها بسیار با ارزش هستند، به

واکنش بچه ها به تجربه دندانپزشکی

واکنش بچه ها به تجربه دندانپزشکی

نویسنده :دکتر مینو صابرپور

واکنش بچه ها به تجربه دندانپزشکی دغدغه فکری والدینی است که برای اولین بار کودک خود را به دندانپزشکی می برند. بچه ها از نظر همکاری به سه دسته تقسیم می شوند.

1- بچه ها کاملاً همکار

2- کودک فاقد قابلیت همکاری

3- کودک مستعد برای همکاری

1)بچه های که روحیه همکاری دارند آرام هستند، تشویش ندارند و می توانند به روش ساده از طریق دندانپزشک درمان شوند؛ یعنی با راهنمایی هایی که دندانپزشک به آنها می کند، در چارچوب مشخص شده رفتار می کنند.

2) بچه ها فاقد قابلیت همکاری: بچه های هستند که به علت سنشان توانایی همکاری ندارند، مثلاً بچه ها زیر 3 سال یا بچه های که ضعف های خاصی دارند یا عقب افتاده هستند جزء این گروه محسوب می شوند. در بیشتر این موارد اعمال دندانپزشکی تحت بیهوشی عمومی برای این بچه ها تجویز می شود.

3)کودک مستعد برای همکاری کودکی است که قابلیت همکاری دارد ولی با دندانپزشک همکاری نمی کند. این بچه ها کسانی هستند که با شکل دهی رفتار از طریق دندانپزشک ، می توانند به کودک همکار تبدیل شوند مثل بچه ها ترسو، مضطرب ، کم رو و مقاوم. گاهی هم ترکیبی از این واکنش ها در کودک بروز می کند.

ترس

ترس، یکی از اولین احساساتی است که پس از تولد کسب می شود. گرچه نوزاد نسبت به عوامل تحریکی که ترس را به وجود می آورند ناآگاه است، اما همچنان که رشد می کند و ظرفیت مغزی اش افزایش می یابد از این تحریکات آگاه شده و می تواند آن را به صورت مجزا تشخیص دهد. برخلاف عقیده عموم ، ترس ها بسیار با ارزش هستند، به شرطی که جهت درستی یابند و کنترل شوند. ترس کودک می تواند او را به صورت فیزیکی (مثل ترس از آتش یا خطرهای دیگر) و اجتماعی (ترس از تنبیه شدن و نهایتاً کسب رفتاری صحیح)حمایت کند. والدین هرگز نباید بردن کودک نزد دندانپزشک را به نام یک تنبیه مطرح کنند.ترس ها به صورتobjective (مفعولی) هستند یا به صورت subjective (فاعلی).

ترس objective ترس هایی هستند که با تحریک فیزیکی مستقیم اعضای حساس ایجاد می شوند و معمولاً والدین در آن نقشی ندارند. این نوع ترس، عکس العملی نسبت به حواس پنجگانه بینایی، شنوایی ،بویایی ، چشایی و لامسه است و طبیعت ناخوشایندی دارد. مثلاً اگر کودک زمانی که در بیمارستان بستری بوده از طریق شخصی با لباس سفید مداوا شده است، چون تجربه ناخوشایند درد را داشته ، همین مساله را به زمانی که با یک دندانپزشک با لباس سفید روبرو می شود تعمیم می دهد. همچنین اگر با کودکی در اولین ملاقاتش در مطب دندانپزشکی به طور ضعیفی رفتار شود یا کودک درد غیرضروری را تجربه کند، مسلماً در رفتارهای او در ملاقات های بعدی تأثیر خواهد گذاشت. حتی استشمام بوی ناخوشایند یک دارو می تواند این نوع ترس را در کودک به وجود آورد. ترس های objective ترس هایی هستند که بر اساس احساسات القا شده از جانب دیگران به وجود می آیند . بدون اینکه کودک تجربه شخصی نسبت به آنها داشته باشد مانند شنیدن موقعیت های دردناک یا ناخوشایند از والدین یا دیگران. این نوع ترس می تواند تا بزرگسالی ادامه پیدا کند و تا زمانی که کودک مطمئن شود که خطری متوجه او نیست ترس از دندانپزشکی در او باقی می ماند، برای اغلب بچه ها ترس از دندانپزشکی یک ترس subjective است و نتیجه معالجات دندانی قبلی نیست. رفتار احساسی مثل هر رفتار دیگری تحت تأثیر فرایند بلوغ قرار می گیرد. و ترس کودک هم همگام با رشد او تغییر می کند. اولین ترس های کودک در رابطه با دندانپزشکی غیر منتظره هستند. هر تحریک ناگهانی می تواند شروع ترس باشد. صدا و لرزش توربین و فشار در استفاده از وسایل درستی در تهیه حفره می تواند سبب ایجاد ترس در بچه های کوچک باشد. در حین انجام اعمال دندانپزشکی کودک معمولاً بیشتر از صدای ایجاد شده می ترسد تا عملی که انجام می شود.

از آنجا که بچه های کوچک از افتادن می ترسند حرکات ناگهانی یونیت بدون اطلاع می تواند سبب ترس آنها شود. همچنین حرکات ناگهانی دست یا نور شدید هم می توانند عوامل ایجاد کننده ترس در بچه ها باشند.

برای مقابله با ترس در بچه ها ،دندانپزشک ابتدا بایستی نوع ترس را در کودک مشخص کند. کودک ترسو نباید شاهد معالجه فرد دیگری از طریق دندانپزشک باشد، زیرا ترس وی با این روش کاسته نمی شود. بهترین راه درمان بیماران ترسو، تماس و نزدیکی تدریجی است و بهتر است که درمان از معالجات ساده تر مثل فلورایدتراپی، تشکیل پفراینده و توضیح مسائل وی شروع شود و هر وسیله به نحوی که برای او قابل فهم باشد معرفی شود. درمان بلافاصله پس از درد و بدون آمادگی ذهنی نتیجه ای جز شکست در پی نخواهد داشت.

اضطراب

اضطراب یا تزلزل روحی رابطه نزدیکی با ترس دارد و گاهی غیرقابل تفکیک است. اضطراب، نشان دهنده یک بحران هیجانی در فرد است. به عبارت دیگر نوعی حالت ناخوشایند هیجانی است که به نظر می رسد در آن خواسته ها و رفتن به سوی ایده آل از جهت خود خارج می شود و به هدف نمی رسد. اضطراب به ویژه عامل خراب کردن رفتار بچه ها در اولین جلسه درمان است . به این منظور از داروهای ضداضطراب دو ساعت قبل از عمل دندانپزشکی بچه ها استفاده می شود.

مقاومت

مقاومت نشانه اضطراب و تزلزل روحی است و در آن کودک، بر علیه محیط اطراف خود عصیان می کند. کودک ممکن است از خود لجاجت نشان دهد و در هنگام درمان، مرتباً سر خود را تکان دهد، حالت سرفه یا استفراغ را تقلید کند. دائم ابراز کند که نیازمند دستشویی رفتن است یا ممکن است از صحبت کردن امتناع کرده و از ارتباط خودداری کند. علت این امر تربیت خانوادگی یا تأثیر محیط اطراف مثل مهدکودک و مدرسه بر روی کودک است.

در چنین بچه های روشvoice control (کنترل صدا) موفقیت آمیز است .ابعاد و زوایا بودن صدا، حالت همدردی یا خشونت را به کودک می رساند، این روش می تواند توجه کودک را برانگیخته و یا او را از کاری که مشغول انجام آن است باز دارد. کیفیت صدا مهم نیست بلکه چگونگی تغییر سرعت بیان و جلب توجه بیمار مهم است.

منبع:نشریه کودک، شماره62.

منبع: راسخون
انتشار: 28 شهریور 1400 بروزرسانی: 28 شهریور 1400 گردآورنده: koreandream.ir شناسه مطلب: 1817

به "واکنش بچه ها به تجربه دندانپزشکی" امتیاز دهید

امتیاز دهید:

دیدگاه های مرتبط با "واکنش بچه ها به تجربه دندانپزشکی"

* نظرتان را در مورد این مقاله با ما درمیان بگذارید