کشف کوه های بزرگ شکر در زیر اقیانوس - مجله رویای کره ای

به گزارش خبرنگاران، دانشمندان می گویند در تحقیقات خود متوجه شدند که شکر به شکل ساکارز (ماده اصلی شکر که در آشپزخانه استفاده می گردد) از علف های دریایی و در خاک زیر آن آزاد می گردد، منطقه ای که مستقیماً تحت تأثیر ریشه ها قرار می گیرد و به ریزوسفر معروف است. این بدان معناست که غلظت قند بستر دریا حدود 80 برابر بیشتر از حد معمول است.

این تیم تحقیقاتی می گوید بنابراین در سرتاسر دنیا، علف های دریایی می توانند روی 1.3 میلیون تن ساکارز قرار گرفته باشند. به بیان دیگر، این میزان برای فراوری حدود 32 میلیارد قوطی کوکاکولا کافی است، پس ما در خصوص کشف منبع قابل توجهی از شکر پنهان صحبت می کنیم. نیکول دوبیلیه، میکروبیولوژیست دریایی از مؤسسه میکروبیولوژی دریایی ماکس پلانک در آلمان می گوید: علف های دریایی در طول فتوسنتز قند فراوری می نمایند. در شرایط نوری میانه، این گیاهان بیشتر قند هایی را که فراوری می نمایند برای متابولیسم و رشد خود استفاده می نمایند. اما در شرایط نوری بالا، به عنوان مثال در ظهر یا در طول تابستان، گیاهان بیش از آن چیزی که می توانند مصرف نمایند یا ذخیره نمایند، قند فراوری می نمایند. آن ها ساکارز اضافی را وارد ریزوسفر خود می نمایند که آن را به عنوان یک دریچه سرریز می توان درنظر گرفت.

دانشمندان می گویند؛ آنچه شگفت آور است این است که این قند اضافی به وسیله میکروارگانیسم های محیط اطراف بلعیده نمی گردد. برای جلوگیری از این امر، به نظر می رسد که علف های دریایی ترکیبات فنلی را به همان روشی که بسیاری از گیاهان دیگر انجام می دهند، ارسال می نمایند. این ترکیبات شیمیایی - که در قهوه و میوه ها و بعلاوه بسیاری از مکان های دیگر در طبیعت یافت می شوند - عملکرد ضد میکروبی دارند و می توانند متابولیسم بیشتر میکروارگانیسم ها را مهار نموده و سرعت آن ها را کاهش دهند.

محققان فرضیه خود را در یک علفزار دریایی واقعی در زیر آب به وسیله تکنیک طیف سنجی جرمی آزمایش کردند تا تأیید نمایند که این واقعاً همان چیزی است که رخ داده است. به گزارش خبرنگاران، مگی سوگین، میکروبیولوژیست دریایی از مؤسسه میکروبیولوژی دریایی ماکس پلانک، می گوید: در آزمایش های خود، فنول های جدا شده از علف های دریایی را به میکروارگانیسم های ریزوسفر علف دریایی اضافه کردیم. نتیجه این بود که ساکارز بسیار کمتری در مقایسه با زمانی که هیچ فنلی وجود نداشت، مصرف شد. مجموعه کوچکی از میکروب ها در واقع با وجود فنولیک ها به وسیله ساکارز رشد کردند. محققان فکر می نمایند که این متخصصان میکروبی شاید در ازای چیزی مانند مواد مغذی که برای رشد به آن ها احتیاج دارند، به علف های دریایی یاری می نمایند.

علف های دریایی بعضی از مهم ترین جذ نماینده های کربن آبی سیاره هستند (کربن گرفته شده به وسیله اقیانوس ها و زیست بوم های ساحلی دنیا). به عبارت دیگر یک منطقه از علف های دریایی می تواند دو برابر بیشتر از جنگلی به همان مقدار در خشکی و 35 برابر سریع تر کربن جذب کند. هنگامی که نوبت به محاسبه هزینه های جذب کربن از علفزار های دریایی می گردد - که در بین زیستگاه های در معرض تهدید روی کره زمین به علت فعالیت های انسانی و کاهش کیفیت آب است - دانشمندان اکنون می توانند ذخایر ساکارز و بعلاوه خود علف های دریایی را نادیده بگیرند.

به زبان ساده اگرچه ما اکنون از وجود این منابع بزرگ شکر در زیر اقیانوس های خود مطلعیم، اما این زیست بوم یکی از مهمترین سازوکار های طبیعی دنیا برای جذب کربن آبی است که بقای حیات در سیاره ما را تنظیم می نماید. بی شک اکتفا و حفاظت از عملکرد های زیست محیطی این زیست بوم بسیار سودمندتر از منافع تجاری برداشت ساکارز موجود در آن است که در نهایت چند ملیارد قوطی نوشابه دیگر به دنیا ما اضافه می نماید. سوگین می گوید: ما به مقدار زیستگاه های خشکی درباره علف های دریایی آگاهی نداریم. مطالعه ما به درک بشر از یکی از حیاتی ترین زیستگاه های ساحلی در سیاره ما یاری می نماید و نشان می دهد که حفظ این زیست بوم های کربن آبی چقدر مهم است. نتایج این تحقیق در Nature Ecology & Evolution منتشر شده است.

منبع: sciencealert

ترجمه: مصطفی جرفی-خبرنگاران