چرا تاب ماندن درخانه نداریم - مجله رویای کره ای

به گزارش ایران، تمام تابستان فقط سه بار شمال رفته بودیم و این دفعه هم دیدیم بیماری کمی فروکش نموده گفتیم از فرصت استفاده کنیم. این بار با مردمی که به سفر رفته اند به گفت و گو می نشینم تا از آنها بشنوم چه چیزی باعث می گردد با وجود همه هشدارها بازهم ریسک ابتلا به بیماری را به جان بخرند و کوله بار سفر ببندند. آیا اصلاً خطری حس نموده اند؟

فروکش کردن پیک پنجم باعث شده مردم از فرصت استفاده نمایند و دوباره خطر ابتلا به کووید 19 را فراموش نمایند از طرفی واکسیناسیون گسترده هم این حس را ایجاد نموده که دیگر در برابر کرونا مصون شده اند. یکی از کسانی که این فکر را می نماید رضا است که همراه خانواده در تعطیلات راهی سفر شد. او معتقد است اگر قرار بود هم واکسن بزند هم در خانه بماند و کماکان پروتکل ها را رعایت کند پس چرا واکسن زده؟ از او می پرسم تا حالا کسی را ندیده که با وجود تزریق واکسن مبتلا شده باشد؟ می گوید: چرا دیده ام؛ یکی از دوستان که کسبه بازار است با اینکه 2 دوز را زده بیمار شده و حال خوشی هم ندارد. اما خب اصلاً رعایت نمی کرد. من و خانواده ام سعی کردیم هر جا می رویم ماسک بزنیم.

او یکی از مکان هایی را که به نظرش خطرناک تر بوده رستوران معرفی می نماید و می گوید: رستوران ها خیلی شلوغ بود یعنی حداقل جاهایی که غذای خوبی داشتند به روال سابق شلوغ بود و بالاخره مجبور بودیم موقع غذا خوردن ماسک را برداریم؛ ولی باور کنید هرجا رفتیم سعی کردیم جلوی پنجره رستوران بنشینیم. اصلاً اول چک می کردیم اگر پنجره داشت، داخل می رفتیم. می گوید به رستوران هایی رفته که همه پرسنل آن ماسک داشته اند و روی هر میز الکل برای ضدعفونی هم بوده است.

تصور کنید رستوران شلوغی را که همه بدون ماسک مشغول غذا خوردن هستند؛ در واقع بدون سپر دفاعی در برابر کرونا که همان ماسک است. آن هم در رستوران های زیادی که به دلیل سرد شدن هوا پنجره ها را می بندند و میزهایی که گوش تا گوش پر از مسافر است و هر لحظه از مشتری پر و خالی می گردد. مصطفی مدیر فروش یک استارتاپ که به همراه دوستانش راهی سفر شده بوده از دستشویی های عمومی می گوید. او همین هفته به همراه دو نفر از دوستانش به شمال رفته است. مصطفی تعریف می نماید که بنا به اجبار از توالت عمومی در یکی از شهرهای شمالی استفاده نموده: یک صف بلند بیرون شکل گرفته بود و با خودم گفتم هر چقدر تا حالا رعایت نموده ام دیگر فایده ندارد. خیلی ها را در این صف می دیدم که بدون ماسک وارد می شوند و اصلاً انگار نه انگار کرونایی وجود دارد.

از او می پرسم چطور خودش حاضر شد به همراه دو دوستش به سفر برود و داخل یک ماشین مدت ها بنشیند؟ می گوید: دو دوستم هم مثل من هر دو دوز واکسن را زده اند و آدم های رعایت نماینده ای هستند. اما خیلی وقت بود قول داده بودیم یک سفر مثل قدیم برویم شمال. آنجا هم داخل ویلای دوستم بودیم و زیاد بیرون نمی آمدیم.

از او می خواهم که تمام دفعات بیرون آمدن از ویلاها را بشمرد و بگوید برای چه کارهایی بیرون آمده؟ با خنده می گوید: بالاخره برای نان خریدن و سوپرمارکت رفتن و میوه خریدن مجبور بودیم وارد مغازه و فروشگاه شویم اما همه جا دو تا ماسک می زدیم. بیشتر سعی کردیم رستوران نرویم. می دانید که رستوران خیلی خطرناک است چون همه ماسک را برمی دارند.

جالب است که همه فکر می نمایند خودشان درحال رعایت هستند درحالی که وقتی وارد جزئیات می شویم می بینیم هرکس بنا به ذات سفر مجبور بوده در لحظاتی خودش را در معرض خطر قرار دهد تا نیازش را رفع کند. یکی به دستشویی عمومی رفته، دیگری به رستوران و آن یکی هم مانند مهدی آخر هفته گذشته به خانه یکی از دوستان قدیمی در شمال رفته است. او که آتلیه عکاسی دارد؛ می گوید: سعی کردیم وقت تعطیلات و شلوغی نرویم که ریسک کمتری داشته باشد. میزبان که دوست قدیمی من است، هم خودش هم همسرش خیلی رعایت کردند. از طرفی خانه بزرگ حیاط دار هم دارند که ناهار و شام رادورهم سر میز داخل حیاط می نشستیم یا در تراس غذا می خوردیم. مهدی که خودش و همسرش دو دوز واکسن را زده اند تعریف می نماید که نگران دو فرزند 10 و 6 ساله اش بوده چون هنوز واکسن نزده اند و آنجا هم حسابی با بچه های دوستش بازی نموده اند: بچه های دوستم خیلی داخل کوچه با بچه های دیگر بازی کردند و من خیلی نگران بودم با توجه به ناقل بودن بچه ها خدای ننموده ماهم مبتلا نشویم.

او در انتها می گوید که یکی از بچه ها به خاطر اینکه مدت ها از خانه بیرون نیامده بود بعد از برگشت از سفر آبریزش بینی دارد که خوشبختانه دارد خوب می گردد: بچه ها اینجوری هستند که مدتی بیرون نروند زود تحت تأثیر تغییر آب و هوا قرار می گیرند. البته اگر ادامه پیدا کند حتماً به پزشک نشان می دهم. او تحلیل می نماید که این مدت آنقدر بچه ها از خانه بیرون نرفتند که حال روحی بدی داشتند و دیگر بیش از این نمی توانست به خاطر رعایت پروتکل ها روان بچه هایش را در خطر قرار بدهد.

مرتضی هم اولین سفر بعد از ازدواج با همسرش را در بحبوحه کرونا تجربه نموده است. او ویزیتور دارو است و همسرش در یک انتشاراتی کار می نماید. مرتضی تعریف می نماید که بعد از مراسم عقد ساده ای که یک سال پیش برگزار نموده بودند فرصت ننموده با همسرش به سفر برود و این بار عزمش را جزم کرد که از شرمندگی همسرش دربیاید و به سفری کوتاه با حفظ پروتکل ها بروند: چند بار آمدیم برویم سفر دیدیم یا جاده بسته است یا آنقدر اوضاع بیماری وحشتناک است که ترسیدیم. اما این بار دل را زدیم به دریا و گفتیم چقدر بنشینیم تا کرونا تمام بگردد! من که مجبورم هر روز از این داروخانه به آن یکی بروم و در معرض خطر هستم. از طرفی هم با زدن دو دوز واکسن کمی خیالمان راحت تر است.

او که یک اقامتگاه بومگردی به قول خودش خلوت و دورافتاده را برای سفر انتخاب نموده می گوید : مدت ها بود آنجا را زیرنظر داشتم و کلاً جای دور افتاده و دنجی است. از صاحب آنجا خواستم حسابی ضدعفونی بکند تا خیال ماهم راحت باشد اما وقتی رسیدیم دیدم بطری الکل را گذاشته و گفته ما حسابی ضدعفونی کردیم اگر خواستید خودتان هم دوباره تمیز کنید. همین کار باعث شد همسرم مشکوک گردد که اصلاً آنقدر که فکر می کردیم جای تمیزی هست یا نه؟

با شنیدن این حرف ها مطمئن می شوم که سفر امن با رعایت پروتکل ها امکان پذیر نیست و هرچقدر هم قرار بر رعایت باشد بازهم بزنگاه هایی وجود دارد که مسافر را در معرض خطر قرار دهد. به نظر هنوز هم برترین کار ماندن در امنیت خانه است و جدی گرفتن خطر کرونا.